Método audiolingüe

Tamén método audio-oral, método audio-lingual ou método audiolingüístico.

método de ensino de linguas que foi posto por primeira vez en práctica nos Estados Unidos a partir da Segunda Guerra Mundial e que logo se estendeu ao resto do mundo. O fin básico que persegue é o de potenciar as destrezas lingüísticas de comprensión e expresión oral, como base sobre a que se desenvolven posteriormente as de lectura e escritura, así como a aprendizaxe indutiva das regras gramaticais.

O enfoque sobre o que se fundamenta este método recolle achegas da lingüística estruturalista americana e a corrente condutista en psicoloxía. As súas características fundamentais son as seguintes:

1. Teoría da lingua. A lingua é un sistema de estruturas gobernado por regras e organizado xerarquicamente.
2. Teoría da aprendizaxe. Insístese na formación de hábitos como base da aprendizaxe e no feito de que a práctica das destrezas orais debe preceder ás escritas.
3. Obxectivos. Para lograr un dominio da lingua como o do falante nativo, as estruturas lingüísticas (sons, morfemas, etc.) han de presentarse de forma controlada.
4. programa. Presentación controlada e graduada de elementos lingüísticos fonolóxicos, morfolóxicos, sintácticos e léxicos, recorrendo á análise contrastiva entre a lingua materna e a segunda lingua.
5. Actividades. Memorización de diálogos e exercicios de repetición.
6. papel do alumno. O alumno debe aprender a producir o comportamento lingüístico agardado.
7. papel do profesor. O docente actúa como modelo a imitar por parte do alumno e controla en todo momento a dirección e o ritmo do ensino.
8. materiais didácticos. Os materiais han de estar orientados ao profesor, que poderá utilizar cintas de audio e medios visuais.