Richards, J. C. & Rodgers, T. S. 1986. Approaches and Methods in Language Teaching: A Description and Analysis. Cambridge: Cambridge University Press.
Termo utilizado no ensino de linguas para referirse ás distintas teorías que estudan tanto a natureza da lingua (estruturalismo, funcionalismo, xenerativismo) como o proceso de aprendizaxe da mesma (condutismo, cognitivismo, etc.). Sobre estes dous aspectos fundaméntanse os distintos métodos de ensino, que logo se concretan nunha serie de procedementos ou técnicas utilizados na aula. De acordo con Richards e Rodgers (1986), tres son as visións xerais sobre a natureza da linguaxe que de xeito explícito ou implícito inflúen nos distintos enfoques e métodos:
- Unha visión estruturalista, máis tradicional, que defende que a lingua é un sistema estruturado de unidades lingüísticas con significado. A meta do ensino sería o dominio dos elementos de devandito sistema. Exemplo: o método audiolingüe.
- Unha visión funcionalista, desde a cal a linguaxe é considerada un vehículo para a expresión de funcións comunicativas e categorías nocionales. Exemplo: o enfoque comunicativo.
- Unha visión baseada na interacción, que considera que a lingua é un vehículo utilizado polas persoas para establecer e manter relacións sociais. Exemplo: a aprendizaxe da lingua en comunidade.
En canto ás teorías sobre a aprendizaxe de linguas, os distintos enfoques tratan de responder a dúas cuestións fundamentais:
- os procesos psicolingüísticos e cognitivos implicados na aprendizaxe da lingua; e
- as condicións para que os devanditos procesos se activen.
Deste xeito, mentres que algunhas teorías outorgan maior importancia ao proceso de aprendizaxe (formación de hábitos, indución, inferencia, comprobación de hipótese e xeneralización, etc.), para outras teorías o máis importante é a natureza do contexto físico e humano no que utiliza a lingua.
Entradas relacionadas:
Bibliografía:
Sánchez Pérez, A. 2009. La enseñanza de idiomas en los últimos 100 años. Métodos y Enfoques. Madrid: SGEL.