James, C. 1992. Contrastive analysis. London: Longman.
Corrente desenvolvida durante os anos 50 e 60 do século XX baseada na comparación de dous sistemas lingüísticos. De acordo con esta teoría, os erros que cometen os discentes poden predicirse observando as diferenzas entre a súa lingua nativa e a lingua que pretenden aprender. Así, os erros son considerados como o resultado da interferencia que se produce cando o aprendiz transfire hábitos lingüísticos da lingua nativa á segunda lingua, en estruturas nas que ambas as linguas difiren. Canto maior sexa a diferenza entre dúas linguas, maior é a posibilidade de interferencia. Esta idea está relacionada coa noción de estímulo-resposta do condutismo, teoría psicolóxica que subxace á análise contrastiva. Paulatinamente, a análise contrastiva foise abandonando en favor da análise de erros. Os puntos débiles da análise contrastiva poden resumirse nos seguintes principios:
- non todos os erros que se cometen na segunda lingua se deben á interferencia da lingua materna;
- non todos os erros que predí a análise contrastiva ocorren na realidade; e
- confúndense os conceptos de diferenza e dificultade; o primeiro é un concepto lingüístico mentres que o segundo ten un carácter psicolóxico.
Entradas relacionadas:
Bibliografía:
Lado, R. 1957. Linguistics across Cultures: Applied Linguistics for Language Teachers. Ann Arbor, Michigan: University of Michigan.
Wardhaugh, R. 1970. “The Contrastive Analysis Hypothesis.” TESOL Quarterly 4:123-136. (Traducción al español en Liceras, J., 1992).