Ensino situacional de linguas

Palmer, Hornby e outros expertos británicos en lingüística aplicada de comezos do século XX desenvolveron unha aproximación ao ensino de linguas estranxeiras que incluía principios de selección do material léxico e gramatical que se pretendía ensinar, criterios de gradación dos contidos e, para rematar, liñas mestras para a presentación de todo este material a modo de técnicas a utilizar na aula. Este enfoque distinguíase do método directo por posuír unha estrutura e organización interna da que o anterior carecía. As principais características desta metodoloxía son as seguintes:

1. A lingua meta é a lingua que se utiliza na aula de forma exclusiva.
2. Os contidos lingüísticos novos preséntanse e practícanse de forma situacional, é dicir, de acordo cunha situación que se simula artificialmente. A situación confórmase como a peza central desta metodoloxía. O uso de obxectos concretos, cadros e fotografías, xunto cos movementos e xesticulación do docente serven para ensinar os novos significados e contidos lingüísticos.
3. Préstase especial atención á lingua falada. Só se introduce a lingua escrita cando a lingua falada se practicou o suficiente.
4. O ensino da gramática organízase de acordo co seu grao de dificultade de tal modo que as formas ou estruturas simples son presentadas ao estudante antes que as complexas.
5. As destrezas de comprensión e expresión escrita son incorporadas nos programas unha vez que o alumnado xa posúe a suficiente base léxica e gramatical.
6. A repetición oral individual e en coro, xunto cos ditados e os exercicios mecánicos de substitución e de pregunta-resposta son as técnicas máis comúns empregadas nas clases que seguen esta metodoloxía.
7. O tipo de programa utilizado é de carácter estrutural, é dicir, está baseado nunha serie de estruturas e patróns sempre integrados dentro de unidades máis longas. 

Esta metodoloxía, moi en boga en 1950 e 1960, tamén se coñece como aproximación oral, aínda que Hornby prefire denominala situacional.