Cerezal Sierra, F. 1996. “Foreign Language Teaching Methods”, in McLaren, N. & Madrid, D. (eds.). A Handbook for TEFL. Alcoy: Marfil, pp. 161-186.
método de ensino de segundas linguas que xorde a finais do século XIX como reacción ao método da gramática e a tradución, que non prestara atención ao uso comunicativo da lingua. O método directo prohibe a tradución, xa que postula que o significado debe comunicarse directamente, mediante a asociación de formas discursivas con xestos, mímica, obxectos reais e a situación comunicativa. Preténdese ensinar a pensar na lingua meta, e para iso a lectura e a escritura deben presentarse logo da práctica da expresión oral. A gramática ensínase de modo indutivo. O programa de estudos baséase en situacións da vida real (ir ao banco, ir de compras, etc.) ou en determinados temas (xeografía, diñeiro, o tempo, etc.).
Bibliografía:
Larsen-Freeman, D. 1986. Techniques and Principles in Language Teaching. New York: Oxford University Press.
Richards, J. C. & Rodgers, T. S. 1986. Approaches and Methods in Language Teaching: A Description and Analysis. Cambridge: Cambridge University Press.
Sánchez Pérez, A. 2009. La enseñanza de idiomas en los últimos 100 años. Métodos y Enfoques. Madrid: SGEL.