Cook, G. 2010. Translation in Language Teaching. Oxford: Oxford University Press.
O uso da tradución no ensino de segundas linguas propúxose de modo explícito a mediados do século XIX no método da gramática e a tradución, que avogaba polo ensino explícito de regras gramaticais e vocabulario, que despois eran practicados polos estudantes por medio da tradución de oracións illadas. A partir do método directo, case todos os enfoques de ensino de linguas criticaron o seu uso por diversos motivos: a falta de atención á lingua falada en contextos naturais, o fomento de ideas falsas sobre as equivalencias entre a primeira lingua e a lingua meta, o reforzo que se produce da transferencia da primeira lingua, e a consecuente disminución no ritmo de adquisición de destrezas propias do falante nativo. Con todo, mesmo as voces máis críticas sobre a relevancia da tradución no ensino de linguas estranxeiras sinalan hoxe en día a súa natureza cognitiva, recoñecendo a súa importancia como unha axuda ou ferramenta máis para a aprendizaxe, como un medio útil de avaliación e unha destreza valiosa en si mesma.
Duff (1989) resume deste xeito as principais razóns polas que se deben introducir exercicios de tradución nas clases de lingua estranxeira:
- a tradución é unha actividade natural e común coa que fácilmente nos atopamos na vida cotiá fóra da aula;
- cómpre aprender a comunicarse nas dúas direccións, é dicir, da lingua orixe á lingua meta, e viceversa;
- o material que se emprega nas actividades de tradución é auténtico, é dicir, non é artificial nin previamente simplificado ou adaptado por razóns pedagóxicas;
- a tradución axúdanos a comprender mellor a influencia da L1 sobre a L2; ademais, a través da tradución pódese aprender moito sobre o funcionamento da propia L1;
- a tradución é unha actividade moi útil desde o punto de vista da aprendizaxe, xa que fomenta a discusión e a especulación, permite seleccionar aqueles aspectos ou áreas lingüísticas cos que o alumno ten máis dificultades e, finalmente, axuda a desenvolver tres propiedades que son esenciais para a aprendizaxe de linguas estranxeiras:
- flexibilidade (existe máis dunha posible tradución para un texto concreto),
- exactitude (o texto de chegada debe ser o máis fiel posible ao texto de orixe), e
- claridade (cómpre ser o máis claro posible na expresión dos significados).
Entradas relacionadas:
Bibliografía:
Duff, A. 1989. Translation. A Resource Book for Teachers. Oxford: Oxford University Press.
Howatt, A. 1984. A History of English Language Teaching. Oxford: Oxford University Press.
Palacios Martínez, I. M. & Seoane Posse, E. 2000. Aprendiendo y enseñando a traducir. Learning and Teaching to Translate. Aprendendo e ensinando a traducir. Santiago: Universidade de Santiago.
Stern, H. 1992. Issues and Options in Language Teaching. Oxford: Oxford University Press.