Trastorno da aprendizaxe

Este termo xurdiu na década dos 60 do século pasado para designar a dificultade ou alteración que presenta un estudante que, aínda tendo capacidades de aprendizaxe que se consideran normais, ten problemas cos procesos psicolóxicos básicos implicados en certos aspectos da aprendizaxe, como a comprensión e produción de procesos lingüísticos ou matemáticos. Esta dificultade non se debe a problemas ou discapacidades auditivas, visuais, motoras ou mentais, e tradúcese nun rendemento escolar significativamente inferior ao da meirande parte dos alumnos da súa mesma idade.

Nunha grande porcentaxe dos casos son os propios profesores os que detectan a existencia destes trastornos, e son eles tamén os que se deben encargar, dentro do posible e de acordo cos medios de que dispoñan, de proporcionarlles a axuda necesaria para que poidan superalos e integrarse na marcha normal da clase. Para isto, o profesor debe levar a cabo un labor investigador acerca dos estudantes en cuestión, de xeito que poida establecer cal é o problema e as posibles causas do mesmo, modificar ou cambiar os métodos de ensino, adaptar xunto cos devanditos métodos as actividades a realizar polos estudantes e mesmo o material didáctico empregado, e deseñar programas de estudo adaptados ás necesidades dos alumnos, todo isto en colaboración con outros profesionais da docencia ou a psicoloxía e demais persoal de apoio. Non se pode falar dun único método de ensino efectivo para estudantes con este tipo de problemas; o éxito ou fracaso dos mesmos está condicionado por factores como a motivación, a implementación dun reforzo educativo positivo, o estudo en profundidade das características particulares dos síntomas en cada caso, ou o tempo e a atención que se lles adique a estes alumnos. Exemplos de trastornos da aprendizaxe específicos no eido lingüístico son a dislexia e a disgrafia.