McCallion, P. 1998. Counselling in Schools: A Practical Programme for Developing Counselling Skills in Schools. London: Stationery Office.
Os obxectivos desta disciplina son:
- asesorar aos estudantes sobre a súa situación académica;
- axudarlles a superar as dificultades que poidan ter á hora de aprender;
- orientalos na escolla entre varias opcións ou nos xeitos de prepararse para unha profesión.
A formación de orientadores ten tradición nas titulacións universitarias de Ciencias da Educación (pedagoxía, psicopedagoxía, Psicoloxía Escolar), aínda que tamén nas sociais (Socioloxía, Psicoloxía Social) cando o seu obxecto é a orientación profesional.
O labor do orientador pode fundamentarse en distintos modelos de intervención que van desde a actuación individualizada á organización de programas de orientación ou de propostas tecnolóxicas para as accións de autoaxuda. Para realizar o seu traballo o orientador ha de dispor de información sobre os suxeitos (rendemento académico, resultados de tests, motivación, etc.) e ao mesmo tempo de información sobre a oferta educativa e/ou a do mercado laboral.
Nos centros de primaria e secundaria do noso país, os orientadores prestan unha especial atención á coordinación das actividades titoriais, ao apoio das accións de orientación e titoría realizadas polo profesorado, e á adquisición por parte do alumno de técnicas de estudo apropiadas.
A actual lei que regula o sistema educativo español (LOXSE) recoñece que todos os alumnos teñen dereito a recibir unha adecuada orientación psicopedagóxica, para o que atribúe esta función, en primeira instancia, aos titores de cada curso, e en segunda, ao profesorado especialista en Pedagoxía ou Psicoloxía que dirixa o Departamento de Orientación do centro.
Rodríguez Moreno, M. L. 1988. Orientación educativa. Barcelona: CEAC.
Sobrado Fernández, L. & Ocampo Gómez, C. 1997. Evaluación Psicopedagógica y Orientación Educativa. Barcelona: Estel.
Sobrado Fernández, L. (ed.) 1998. Orientación e inserción profesional. Barcelona: Estel.