Bisquerra Alzina, R. 1989. Métodos de investigación educativa. Guía práctica. Barcelona: CEAC.
En investigación experimental, denomínase así a un grupo de individuos obxecto de estudo que posúen algún trazo en común como, por exemplo, a idade, a clase social, o cociente intelectual, a puntuación obtida nun exame ou o tempo que estiveron estudando unha segunda lingua (seis meses, un ano, etc.). Unha análise de cohortes consiste en investigar os cambios que se producen nos patróns de comportamento deses grupos ao longo dun período de tempo. O caso máis sinxelo é o estudo dunha cohorte en dous momentos distintos (unha análise parecida ao método lonxitudinal). No entanto, estas análises son máis útiles cando se conta con varias cohortes e se realizan máis de dúas observacións de cada unha. Unha análise deste tipo diferénciase dun estudo lonxitudinal porque non se observa aos mesmos individuos, senón a distintos grupos, e tamén é distinto dun estudo transversal porque a análise de cohortes a miúdo abarca períodos de tempo moi longos (por exemplo, vinte anos). A información que se obtén nun estudo de cohortes adóitase dispoñer nas denominadas táboas de cohortes; nelas poden figurar, por exemplo, os datos relativos á idade dos grupos (primeira columna), aos momentos en que se realizan as observacións (primeira fila) e, nas celdas diagonais, os datos correspondentes á análise de cada cohorte, por exemplo: a porcentaxe (46%) de alumnos homes entre 25 e 35 anos matriculados en 1997 nun curso de L2.
Lowie, W. & Seton, B. 2013. Essential Statistics for Applied Linguistics. London: Palgrave.