Bouton, C. P. & MacNamee, T. 1991. Neurolinguistics: Historical and Theoretical Perspectives. New York; London: Plenum.
Rama da lingüística teórica que se ocupa da función do cerebro na aprendizaxe e uso da lingua. Os avances máis importantes nesta disciplina céntranse en dous aspectos:
- a localización da función lingüística nas áreas cerebrais, é dicir, en que áreas do cerebro se almacenan os coñecementos lingüísticos; e
- a lateralidade, é dicir, en que hemisferio do cerebro está situada a linguaxe.
Existe de feito un contraste entre os modelos localistas e os globalistas. Os modelos localistas identifican as áreas de Broca e Wernicke, localizadas na zona frontal e temporal do cerebro respectivamente, como aquelas nas que está localizada a linguaxe. Con todo, os modelos globalistas apuntan a que é todo o cerebro o que está implicado, tanto na produción como na comprensión. Á súa vez, dentro do modelo globalista distínguense dúas tendencias:
- a que relaciona os tipos de procesos e as zonas do cerebro; e
- a que defende a existencia dunha serie de conexións e afirma que os procesos cerebrais se desenvolven en zonas que constitúen módulos independentes pero conectados entre si, de modo que se falla un, outro dos módulos pode asumir os procesos que corresponden ao primeiro. Esta tendencia adoita aplicarse ao estudo da intelixencia artificial.
Entradas relacionadas:
Bibliografía:
Bunge, M. 1984. El Problema mente-cerebro: Un enfoque psicobiológico. Barcelona: Tecnos.
Caplan, D. 1987. Neurolinguistics and Linguistic Aphasiology. An Introduction. Cambridge: Cambridge University Press.
Lamendella, J. T. 1979. “Neurolinguistics”. Annual Review of Antropology 8: 373-91.
Springer, S. P. & Deutsch, G. 1981. Left Brain, Right Brain. New York: Freeman and Company, 1989.