Canale, M. 1983. "From Communicative Competence to Language Pedagogy", in Richards, J. C. & Schdmit, J. (eds.). Language and Communication. London: Longman, pp. 2-27.
Capacidade de producir un discurso escrito ou falado unitario que mostre coherencia e cohesión, e que se axuste ás normas propias de cada xénero (por exemplo, unha carta de traballo, un ensaio científico, etc.). Desde o punto de vista do ensino de linguas, isto implica que, ademais da capacidade de producir expresións mínimas ou ultramínimas (isto é, palabras ou oracións gramaticalmente correctas e apropiadas para a situación na que se están empregando), o alumno debe desenvolver tamén a capacidade de producir un discurso sostido, é dicir, aquel en o que as sucesivas oracións vaian unidas de forma coherente. Segundo o Marco Común Europeo de Referencia para as linguas: aprendizaxe, ensino e avaliación (Consello de Europa, 2001), a competencia discursiva é unha das competencias pragmáticas e consiste na capacidade que posúen os aprendices para organizar, estruturar e ordenar as mensaxes en secuencias e producir deste xeito fragmentos coherentes de lingua. Son particularmente relevantes para o ensino da competencia discursiva os avances en Análise do Discurso e disciplinas afíns.
Entradas relacionadas:
Bibliografía:
Consejo de Europa. 2001. Common European Framework of Reference for Languages: Learning, Teaching, Assessment. Cambridge: Cambridge University Press. (Existe también una traducción-adaptación española del 2002 por parte del Instituto Cervantes, publicada en Madrid por el Ministerio de Educación, Cultura y Deporte, y la editorial Anaya).
Ellis, R. 1991. Understanding Second Language Acquisition. Oxford: Oxford University Press.