Banbrook, L. 1987. "Questions about Questions: An Inquiry into the Study of Teachers' Questioning Behaviour in ESL Classrooms". TESOL Quarterly 20: 47-59.
Cando o docente fai unha pregunta a un estudante, o tempo que deixa transcorrer para que se conteste denomínase tempo de espera. Moitas veces o profesor non agarda o suficiente para que o alumno responda, senón que contesta inmediatamente ás súas propias preguntas ou ben diríxeas a outro membro da clase. Este hábito do profesor pode ter un efecto negativo na aprendizaxe, posto que nalgúns casos o estudante queda coa sensación de fracaso ou frustración por non ser quen de responder á pregunta. Ademais, en moitas ocasións, o feito de que o alumno no responda non se debe a un descoñecemento da resposta, senón a que non dispuxo do tempo suficiente para chegar a contestar á pregunta. Se o profesor aumenta o segmento de espera antes de pedir a un estudante que responda, e tamén despois da resposta inicial que obtén (isto é, antes de realizar algún comentario sobre a resposta), a lonxitude das respostas adoita ser maior, ademais de incrementarse o número de preguntas que o alumno formula, co que se favorece a interacción na clase.
Entradas relacionadas:
Bibliografía:
Ferreira, A.; Moore, J. & Mellish, C. 2007. "A study of feedback strateties in foreign language classrooms and tutorials with implications for intelligent computer-assisted language learning systems." International Journal of Artificial Intelligence in Education 17: 189-422.
Long, M. H. & Crookes, G. 1987. “Intervention Points in Second Language Classroom Processes”, in Das, B. (ed.). Patterns of Interaction in Classrooms in Southeast Asia. Singapore: Regional English Language Centre, pp. 177-203.
Rowe, M. B. 1978. “‘Wait’, ‘Wait’, ‘Wait’”. School Science and Mathematics 78: 207-216.
White, L. y Lightbown, P. 1984. “Asking and Answering in ESL Classes.” Canadian Modern Language Review 40: 288-344.