Consejo de Europa. 2001. Common European Framework of Reference for Languages: Learning, Teaching, Assessment. Cambridge: Cambridge University Press. (Existe también una traducción-adaptación española del 2002 por parte del Instituto Cervantes, publicada en Madrid por el Ministerio de Educación, Cultura y Deporte, y la editorial Anaya).
Estudo daqueles aspectos non verbais da comunicación que se utilizan para dar máis énfase ou complementar o significado da linguaxe verbal; entre eles podemos mencionar a posición en que se coloca o corpo, os xestos, a proximidade física, a roupa e o contacto ocular. Algúns lingüistas inclúen características vocais como a entoación, que é capaz de indicar a actitude do falante. Outros limitan o termo a un campo máis estritamente lingüístico como o ton de voz. O estudo do uso dos signos corporais, como o movemento da cabeza para demostrar que unha persoa está de acordo, ou o de sentar cos brazos e as pernas cruzadas expresando unha actitude pechada, tamén se denomina cinésica. Segundo o novo marco europeo común de referencia para as linguas: aprendizaxe, ensino, avaliación (Consello de Europa, 2001), as accións paralingüísticas inclúen a linguaxe corporal, o uso de sons extralingüísticos na fala e o uso das cualidades prosódicas que constitúen formas de comunicación non verbal.
Entradas relacionadas:
Bibliografía:
Poyatos, F. 1993. Paralanguage. Amsterdam: John Benjamins.