Nun sentido xeral, refírese ao grao de coñecemento que posúe un individuo dunha lingua determinada.
Na descrición dos usos lingüísticos de comunidades ou grupos sociais plurilingües, emprégase este termo con referencia a cada un dos ámbitos de interacción definidos en termos de participantes, tema e contexto que se asocian convencionalmente co uso dunha ou outra das linguas que compón o repertorio lingüístico do grupo. Así, por exemplo, a conversa entre un docente e os seus estudantes dentro da aula sobre un tema relacionado coa escola podería corresponder a un dominio denominado “educación”, mentres que unha conversa sobre un tema cotián que tivese lugar entre pai e fillo na súa casa correspondería ao dominio da “familia”. Cabe imaxinar unha comunidade plurilingüe na que en cada un destes dominios se empreguen de forma habitual linguas diferentes. Como é lóxico, non existe unha relación pechada de dominios que se poida aplicar universalmente, senón que cada caso determina o número e a configuración dos que son relevantes para unha descrición detallada. No entanto, segundo o novo marco europeo común de referencia para as linguas: aprendizaxe, ensino, avaliación (Consello de Europa, 2001), as actividades da lingua atópanse contextualizadas dentro de ámbitos concretos (dominios) que, a pesar de ser moi diversos, pódense clasificar en catro: o ámbito público, o ámbito persoal, o ámbito educativo e o ámbito profesional.
Consejo de Europa. 2001. Common European Framework of Reference for Languages: Learning, Teaching, Assessment. Cambridge: Cambridge University Press. (Existe también una traducción-adaptación española del 2002 por parte del Instituto Cervantes, publicada en Madrid por el Ministerio de Educación, Cultura y Deporte, y la editorial Anaya).
Fishman, J. A. 1965. “Who Speaks What Language to Whom and When?” Linguistics 2: 67-88.