Crystal, D. & Varley, R. 1998. Introduction to Language Pathology. London: Whurr Publishers Ltd. 4th edition.
Perda total ou parcial da capacidade para utilizar e comprender a linguaxe, causada xeralmente por unha lesión cerebral. O termo disfasia emprégase ocasionalmente como sinónimo, aínda que parece máis apropiado empregalo cando a deterioración das capacidades afectadas é só parcial.
Unha clasificación da conduta afásica adoita distinguir entre afasia expresiva, que afecta á codificación e a produción de mensaxes, e afasia receptiva, que afecta á descodificación e comprensión destes. De modo máis preciso empréganse diferentes termos en función de cal é o aspecto lingüístico afectado. Así, a dificultade para ler denomínase alexia e a dificultade para escribir agrafia, mentres que os termos dislexia e disgrafia poden empregarse respectivamente para designar as formas menos graves destes trastornos; o termo agramatismo emprégase en referencia ás dificultades na construción correcta de estruturas oracionais; a anomia ou afasia nominal é a dificultade para empregar os nomes; a disprosodia afecta ao emprego adecuado das pautas de entonación, as pausas, etc.; a parafasia literal é a tendencia a traspoñer, substituír e engadir sons irrelevantes; e a apraxia da fala ou apraxia articulatoria refírese á incapacidade para controlar a posición dos músculos empregados na articulación e a secuencia de movementos necesarios.
A investigación da conduta lingüística dos individuos afásicos non é só de grande interese no ámbito clínico, senón que tamén pode achegar información relevante sobre o funcionamento da linguaxe e o modo en que é procesada polo cerebro.
Jódar Vicente, M. (coord.). 2005. Trastornos del lenguaje y la memoria. Barcelona: Editorial UOC.
Peña Casanova, J. 1988. Manual de logopedia. Barcelona: Masson.