Bachman, L. F. 1990. Fundamental Considerations in Language Testing. Oxford: Oxford University Press.
Proba deseñada para predicir a capacidade xeral dunha persoa para aprender unha lingua dada, e, xa que logo, as súas posibilidades a priori de levar a cabo con éxito tal aprendizaxe. As probas de aptitude lingüística son independentes da segunda lingua da que se trate, polo que son predictores do éxito en calquera lingua. As teorías que defenden o uso destas probas parten da hipótese de que as habilidades cognitivas como a memorización, a codificación de sons (capacidade de identificar e recordar os sons dunha lingua), o recoñecemento de analoxías gramaticais, e a aprendizaxe dedutiva (capacidade de pescudar os significados dunha lingua nova) están relacionadas co talento ou capacidade individual para aprender unha lingua e constitúen, no seu conxunto, a aptitude lingüística dun falante.
Dúas probas de aptitude lingüística estandarizadas para a lingua inglesa son o Modern Language Aptitude Test e o Pimsleur Language Aptitude Battery.
Bibliografía:
Carroll, J. B. & Sapon, S. 1959. Modern Language Aptitude Test-Form A. New York: The Psychological Corporation.
Carroll, J. B. 1981. "Twenty-five Years of Research on Foreign Language Aptitude", in Diller, K. (ed.). Individual Differences and Universals in Language Learning Aptitude. Rowley, Mass.: Newbury House, pp. 83-118.
Pimsleur, P. 1966. Pimsleur Language Aptitude Battery (PLAB). New York: Harcourt Brace Jovanovich.
Skehan, P. 1986. “Where does Language Aptitude Come from?”, in Meara, P. (ed.), 1986. Spoken Language. London: Centre of Information on Language Teaching, pp. 95-113.
Skehan, P. 1989. Individual Differences in Second Language Acquisition. Cambridge: Cambridge University Press.