Planificación lingüística

Disciplina que se adoita considerar dentro do ámbito da lingüística aplicada ou da socioloxía da linguaxe aplicada ao ensino e que responde a accións xeralmente promovidas desde as institucións públicas que van encamiñadas a solucionar problemas derivados da situación lingüística nun territorio concreto. Os encargados de realizar a planificación deciden que lingua ou linguas se van ensinar e cantas horas lles poden asignar nos plans curriculares. Poden, deste xeito, deseñar o tipo de educación lingüística dunha determinada comunidade. Nuns casos a intervención afecta a algún aspecto dunha lingua como, por exemplo, cando consiste na elaboración dun sistema ortográfico, a expansión do vocabulario nunha área temática determinada ou a selección dunha das variedades para a súa codificación por medio dunha gramática. Fálase entón de planificación do corpus ou normativización. Noutros casos é o status dunha lingua con respecto a outras o que sofre modificacións como, por exemplo, cando se selecciona unha das linguas dunha comunidade de fala plurilingüe para a función de lingua oficial ou se fomenta o seu uso en ámbitos nos que previamente non era utilizada. Este tipo coñécese como planificación do status ou normalización. Como casos ilustrativos poden citarse os do galego, o éuscaro, o valenciano e o catalán no Estado español, que foron obxecto ao longo das dúas últimas décadas dun proceso de planificación, aínda en marcha, consistente, sobre todo, na selección e codificación dunha norma (normativización) e no fomento do seu emprego en todos os ámbitos posibles (normalización).