Multimodalidade e aprendizaxe de linguas

A multimodalidade dá conta de como, na comunicación, frecuentemente empregamos distintos “modos” ou medios de significación de forma orquestrada, o que dá lugar a un ensemble (Kress 2010) no que se combinan unha pluralidade de signos. Hai polo menos 5 modos xerais de significar: lingüístico, visual, auditivo, xestual e espacial, cada un dos cales constitúe un sistema semiótico coa súa propia gramática. En realidade, toda comunicación é, en principio, de natureza multimodal. Así, nun libro impreso se combinan a linguaxe escrita con aspectos visuais, tales como tipos de letra, debuxos ou fotografías, e espaciais, tales como o tamaño dos títulos e fotografías, a súa disposición na páxina, as marxes, etc. Do mesmo xeito, nunha conversación, se combinan o modo lingüístico co xestual (cara, mans), o auditivo (entoación, volume) ou o espacial (por exemplo, a distancia entre os interlocutores ou proxemia). Na actualidade, a comunicación en ámbitos cotiáns como son o mundo da publicidade, do ensino, da comunicación profesional ou das relacións sociais ou privadas, sexa a través dos novos medios ou soportes dixitais, sexa a través de medios clásicos como o papel, se caracteriza por unha elevada multimodalidade. A necesidade de incorporar a multimodalidade no ensino de linguas estranxeiras responde, polo menos, a dous obxectivos. En primeiro lugar, o poder contrarrestar o rumbo lingüístico tradicional do ensino de linguas e acomodar o currículo ás necesidades reais dos aprendentes nun mundo dominado pola comunicación multimodal. O que se persegue é o desenvolvemento dunha "competencia comunicativa multimodal", a través de actividades como a composición multimodal (dixital ou non), a elaboración de vídeos ou a participación en xogos multiparticipantes en liña nas que o aprendente manexa distintos medios como a voz, a imaxe, o son e, por suposto, tamén o texto. En segundo lugar, un enfoque multimodal no ensino de linguas, incluído o uso de materiais multimodales (audiolibros, vídeos, videoxogos, etc.) se axusta mellor á forma de producir e comprender significado das novas xeracións de aprendentes, o que aumenta, entre outros, a súa motivación pola aprendizaxe e, ulteriormente, tamén os seus resultados. O enfoque multimodal enfróntase, con todo, a varios tipos de problemas, entre outros, a falta de formación específica do persoal docente ou o rumbo lingüístico de moitas das probas de avaliación de competencia en idiomas estranxeiros que levan a cabo na actualidade.