Chomsky, N. 1988. Language and Problems of Knowledge: The Nicaraguan Lectures. Cambridge, Mass.: The MIT Press.
Propiedade ou fenómeno compartido por todas ou pola maioría das linguas coñecidas. Aquilo que pode afirmarse de tódalas linguas sen excepción constitúe un universal absoluto: por exemplo, tódalas linguas están suxeitas a un proceso constante de cambio, e en tódalas linguas hai categorías gramaticais semellantes (substantivo, verbo, etc.). Aquelas propiedades que, aínda sendo compartidas pola meirande parte das linguas, admiten excepcións, coñécense como universais relativos ou tendencias universais: por exemplo, se unha lingua posúe fonemas fricativos, un deles será /s/; na maioría das linguas o suxeito da oración precede ao obxecto, etc.
Existen dous tipos principais de aproximacións aos universales da linguaxe:
- universais tipolóxicos, que implican o estudo de trazos comúns nun gran número de linguas diferentes; e
- universais segundo a lingüística ou gramática xenerativa, que defende o estudo de linguas individuais co obxectivo de identificar os principios abstractos que gobernan a gramática universal. Á súa vez, a Gramática xenerativa distingue entre universais substantivos, (categorías tales como verbo, sintagma nominal, suxeito, etc.), que se empregan na análise lingüística, e universais formais, referidos ás regras das que se compoñen os modelos gramaticais.
Comrie, B. 1992. Language Universals and Linguistic Typology. Oxford: Blackwell. 2nd edition.
Greenberg, H. 1966. Universals of Language. Cambridge, Mass.: The MIT Press.