Alderson, J. C., Clapham, C. & Wall, D. 1995. Language Test Construction and Evaluation. Cambridge: Cambridge University Press. (También existe una traducción al español en la misma editorial publicada en Madrid, 1998).
Técnica empregada na análise de preguntas para medir ata que punto unha pregunta dun exame axuda a discriminar os bos estudantes dos menos aplicados. Se unha pregunta determinada é contestada de igual modo tanto polos estudantes cun nivel elevado de lingua como polos que teñen un nivel de coñecementos máis baixo, dise de dita pregunta que discrimina pouco e habería que modificala ou substituíla. Normalmente considérase que un índice de discriminación dun 0,3% ou maior é suficiente para establecer diferenzas claras entre alumnos. O índice calcúlase coa fórmula: D=A-B/N, onde A representa o número de respostas correctas do grupo de estudantes máis avantaxados, B o dos que obtiveron peor nota no seu conxunto, e N o número de examinandos dun dos grupos (normalmente entre o 25 e o 33% do total).
Bibliografía:
Baker, D. 1989. Language Testing: A Critical Survey and Practical Guide. London: Edward Arnold.
Brown, J. D. 2002. Criterion-Referenced Language Testing. Cambridge: Cambridge University Press.
Fulcher, G. 2010. Practical Language Testing. London: Hodder Education.
Henning, G. 1987. A Guide to English Language Testing. Cambridge, Mass.: Newbury House.