Realizativo

Termo empregado por J. L. Austin (1962) para referirse a un tipo de estruturas oracionais que xeralmente posúen un suxeito en primeira persoa e unha forma verbal en presente de indicativo, e cuxa enunciación comporta a realización dun acto se se cumpren unha serie de requisitos que este autor chama condicións de fortuna. Por exemplo, cando unha persoa pronuncia o enunciado Eu bautízote no nome do Pai, podemos afirmar que se celebrou un bautizo se o falante foi previamente unxido como sacerdote dunha determinada relixión, se se completa un procedemento establecido e se os demais participantes teñen a capacidade e a intención de cumprir coas obrigacións derivadas da consecución do acto. Aqueles enunciados que inclúen unha forma verbal que dá nome á acción realizada (bautizo, prometo, ordeno, aconsello, etc.) denomínanse realizativos explícitos.

Os enunciados realizativos poden ser adecuados ou inadecuados, pero non poden ser caracterizados como verdadeiros ou falsos. Neste sentido oponse aos enunciados constatativos, por exemplo, París é a capital de Francia, cuxa verdade ou falsidade pode ser verificada.