Levinson, S. 1983. Pragmatics. Cambridge: Cambridge University Press.
En análise da conversa, denomínase así á secuencia de dous enunciados que constitúen unha estrutura convencional, de tal modo que a emisión do primeiro enunciado por parte dun interlocutor xera automaticamente a expectativa de que un segundo interlocutor emita a segunda parte do par. Así, unha pregunta vai seguida convencionalmente dunha resposta (A: Que hora é?; B: Son case as catro e cuarto), un saúdo doutro (A: Ola!; B: Ola! Como vai?), etc.
Bibliografía: