Halliday, M. A. K. 1994. An Introduction to Functional Grammar. London: Edward Arnold. 2nd edition.
Categoría semántica que expresa a actitude do falante ante a realización dun evento e/ou ante o seu interlocutor (obrigatoriedade, posibilidade, probabilidade, necesidade, desexo, permiso, etc.). Eses matices semánticos exprésanse en cada lingua mediante categorías morfológicas, léxicas, sintácticas, a entoación, etc., algunhas das cales non transmiten exclusivamente contidos modais. En inglés, os contrastes de modalidade poden establecerse mediante verbos modais (can, must, should, may, etc.), que comparten unha serie de trazos morfolóxicos que os distinguen do resto dos verbos (non teñen a terminación en -s, e carecen de formas non finitas). Ademais dos verbos modais, poden empregarse outras categorías léxicas para expresar modalidade: adverbios (maybe, surely), adxectivos (likely, improbable), substantivos (chance, doubt), etc. Nas linguas romances tamén se utilizan as distincións de modo verbal (indicativo, subxuntivo).
Lyons, J. 1968. Introduction to Theoretical Linguistics. Cambridge: Cambridge University Press.