Alfabeto Fonético Internacional (AFI)

Coñecido tamén polas súas siglas, AFI (galego e español) ou IPA (inglés), o Alfabeto Fonético Internacional é un repertorio de símbolos fonéticos elaborado e revisado periodicamente pola Asociación Fonética Internacional (tamén AFI), fundada en París en 1886 por un grupo de profesores de linguas modernas de diversos países de Europa occidental. Aínda que inicialmente a idea dun alfabeto internacional foi concibida como un recurso de grande utilidade para o ensino de linguas estranxeiras, moi pronto o obxectivo da asociación converteuse na unificación das convencións de transcrición fonética de todas as linguas do mundo. Desde a primeira versión do alfabeto, a selección de símbolos incluídos foi modificada en diversas ocasións, pero os principios sobre os que se fundamenta mantivéronse no esencial:

• utilízase o alfabeto latino como base, aínda que se completa nos casos necesarios con letras e símbolos doutras fontes, por exemplo, os caracteres /æ/ (o “ash” da ortografía anglosaxona) ou /ð/ ("eth");
• o sistema debe conter suficientes símbolos para representar todos os sons que posúen valor distintivo nalgunha das linguas coñecidas, pero empregarase o mesmo símbolo para representar sons similares que non posúen valor distintivo en ningunha lingua; e
• limítase o emprego de diacríticos ao mínimo imprescindible, reservándoos xeralmente para representar trazos suprasegmentais (acento, duración, entonación, etc.) e variantes alofónicas.

Na actualidade o AFI alcanzou unha extraordinaria difusión e o seu emprego continúa estendéndose, desprazando a convencións de transcrición alternativas tales como a empregada na tradición norteamericana ou, no caso dos países de fala hispana, a proposta pola Revista de Filoloxía Española.